Het is voor ons haast niet voor te stellen welke problemen Bertha Benz op deze eerste lange afstandsrit moest overwinnen!

Er waren namelijk geen wegen zoals we die nu gewend zijn. Op het platteland waren er alleen veldwegen, met vaak twee diepe wagensporen van de paardenkoetsen. Het voorste wiel van de driewielige motorwagen hobbelde daarbij over de door de paarden vertrapte grasstrook in het midden van het pad.

In de steden was de situatie iets beter, omdat daar de belangrijkste straten waren geplaveid.

Als we nu ergens heenrijden, geeft ons navigatie-systeem met behulp van het GPS aan waar we zijn en hoe ver het nog is naar onze bestemming. Maar ook zonder navigatie-systeem vinden we goed onze weg. De bewegwijzering van onze moderne wegen is immers uitstekend.

Wat trof Bertha Benz echter aan? Niets! Er waren geen verkeersborden! De weinige plaatselijke koetsiers, die tussen de steden onderweg waren, kenden de route wel. Passagiers van de koetsen waren voornamelijk bezig om zichzelf goed vast te houden, wensten dat de inspannende reis snel voorbij zou zijn en konden nauwelijks door de ramen zien waar ze zich bevonden. Lange reizen werden bovendien in die tijd trouwens bij voorkeur al met de trein gemaakt.

Dat was dan ook precies de oplossing die de onverschrokken Bertha Benz koos: zij reed met haar automobiel langs de spoorlijn en kon zo niet verdwalen.

Carl Benz kon het brandstofverbruik van zijn automobiel alleen maar globaal inschatten, omdat hij immers alleen maar korte ritjes op goed bestrate wegen had gemaakt. En hij verrekende zich daarbij geweldig, omdat onder die omstandigheden de motorwagen zoveel brandstof gebruikte dat al na enkele kilometers bijgetankt moest worden. Benzinestations waren er echter nog niet.

Stadsapotheek in Wiesloch/Baden